Bij een einde tussen honderdduizenden mensen
bedekken we de dingen met lakens, 
gaan de zaken van mond tot mond of
zwijgen we en zijn de kinderen de tweede generatie. 
Zo tellen we iedere keer opnieuw. 

Alsof de beschaving bij barbaren is uitgevonden.

Bij een einde tussen tien mensen 
gaan de eerste vijf samen verder.
Drie vormen een splinterpartij.
Twee besteden meer tijd aan hun gezin.

En bij een einde tussen twee mensen?

Bij een einde tussen twee mensen
steken we snel de straten over
(om elkaar niet te doorkruisen.)
Zetten we onze aankopen op straat
en steken we de lakens in brand. 
Kopen elk een eenpersoonsbed. 

Alsof alleen-zijn bij zij die dat niet zijn is uitgevonden.